Denwheel (Jasmine)

- Oczywiście. Przecież nie zostawiłabym was samych. Podejrzewam, że dam sobie radę, ale gdybym zaginęła i nie wróciła przed nocą, miło by było, gdybyście wysłali za mną grupę poszukiwawczą. Jednak załóżmy, że nie dam się tak łatwo złapać Kapitolowi. - uśmiechnęłam się łobuzersko i odeszłam.

- But it'll take months.. - wywróciłam oczami. Czy Kapitol był w stanie też wyprodukować cellurit? Czy jednak Strix był w stanie powstrzymać Core od wytworzenia takiej.. maszynerii? Żebym w jakikolwiek sposób mogła mieć nad nimi chociaż nieznaczną przewagę.. Zmarszczyłam brwi.
- I've noticed something while I and Jenny were sewing that dress. I subconsciously put my magic.. craft it in way it fits my.. magic fingerprints. Does everyone using magic can do that? Maybe if I try to use it during the production of cellurite I can change it that way, only I will be able to use that form of it. I should be quite convinient.


"You had heard. Merlin could gain this Gift by some kind of... process. I don't want to think about it. I've seen enough. Do you have any connection to Dead Gifts in your world? Maybe you will be able to check what had happend to that Flame Incarnation.. just saying." pomyślałam głośniej niż zwykle i wróciłam do realnego świata.

- I need a Gift. If it was implanted into Merlin, and you two have some kind of connection.. I think that it could work. DNA is only.. like a visible vessel. It's good to know. But I think I don;t want to try it in the nearest future.

Podeszłam do kaczki i wyciągnęłam z niej strzałę, wycierając ją kawałkiem materiału z kieszeni. Następnie zdobycz przypięłam sznurkiem do paska.
- Noticing by him is the minor thing. But I'm afraid about everything around me. Last time I burnt quite fine part of... it. - wywróciłam oczami i znowu zaczęłam iść przed siebie, snując myśli. Spojrzałam kątek oka na czerwonawą kaczkę.
- How Shiva are able to back to live some creatures? It's kind of magic? Just fill the body with magic and create undead? - westchnęłam. Może i armia jedynek wyglądała imponująco, ale tylko En mógł równać się z kobietą albo Mattem. Nawet ja nie byłam pewna, czy byłabym w stanie ich powstrzymać. Czy wszystko musiało sprawdzać się do tego, kto ma większą moc i władzę? Do pewnego rodzaju "niewolnictwa"? Tak bardzo tego nie lubiłam. Ale, w jaki inny sposób byłam w stanie walczyć? Spuściłam głowę i zacisnęłam usta.

- ...indeed it would take time...
- ...but during the growth period...
- ...cellurite is given it's properities...
- ...in Leviathan's case...
- ...it's outer shell is sturdier and have repelling properities...
- ...while the interior is more flexible to decrese shock...
- ...and allow remodeling...
- ...mine is bound to a metamorphic cycle...
- ...but always shapes itself very closely and in perfect order...
- ...to sustain the pressure of sub spatial cores inside...
- ...cutting off part of the Leviatan's interior would be faster...
- ...but if we grew cellurite, we could adjust it to your needs better...

- ...I heard of such cases...
- ...but most people don't do that...
- ...or maybe, they can't do that...
- ...in the Golden Age it was thought as a...
- ...personality trait or...
- ...maybe a defense mechanism...
- ...it increases the synergy between you and your creations...
- ...but makes the use of them by others difficult or impossible...

*Yes, humans tried to forcefuly gain or create their own Gifts, but this is a new level of crazy. It's almost like ressurecting the dead... and to answer yer question, no, I don't have any more connection to dead Gifts than ya have to yer dead. What's dead stays dead in both worlds.*
Ponieważ jednak obie zajmowały jedno ciało, jeden umysł i jeden cień, nie tylko Replica mogła wyciągać z kapelusza myśli, poglądy i nastrój Jasmine. Choć działało to trudniej w drugą stronę, Jasmine wiedziała, że jej dar kłamie. A przynajmniej nie mówi całej prawdy.
*Replica, Oracle, Flame's Incarnation, Reflection of the Moon, we and several others were the first generation and all of us were bound to a specific bloodline. To be honest, I thought most of the first generation died already. Well, Oracle turned up quite alive, but she's crazy. I was pretty sure Flame's Incarnation was eradicated. Humans don't really like when you go on rampage and burn villages.*

- ...yes, I remeber that time...
En uśmiechnął się lekko.
- ...I guess, you must have tapped...
- ...into my core along with that synthetic gift...
- ...that's a bit more than your average amount of power...
- ...even now I supervise that one core...
- ...so the energy stored inside doesn't destabilize and goes berserk...

- ...I wish I knew more about that man...
- ...but we weren't meant as friends...
- ...or had any real chance to talk...
- ...I know the basics, but more than that...
- ...whose clone he is?...
- ...how he was changed?...
- ...what have they done to him?...

- ...as for Shiva...
Konstrukt zwolnił na chwilę, zanim ruszyli dalej. Jakby coś sobie przypominał. Okrężną drogą powoli zmierzali w kierunku Denwheel.
- ...Father studied them in detail...
- ...they gave him the idea of cellurite...
- ...among other things...
- ...technicaly speaking...
- ...Shiva aren't bringing the dead back to life...
- ...although that is the common belief...
- ...it seems that they mearly act on the last second...
- ...they come in the moment when the last spark of life...
- ...is fleeting away...
- ...they keep it and then they fuel it...

- ...Father once tracked and found one of the humans changed by Shiva...
- ...obviously he refused to talk about Shiva's secrets...
- ...but Father was able to deduct several things from that encounter...
- ...that living beings are reanimated by magic - life infusion...
- ...but they are never technicaly dead when that happens...
- ...their lifeforce is too weak to sustain them at that point...
- ...but Shiva invade their bodies, repleacing lost vitality...
- ...with themselves...
- ...the process gives the reanimated enhanced magical powers...
- ...also regulated by Shiva...
- ...then the ressurected seem to work for them...
- ...doing things like hunting Aberrants for example...

- ...the most interesting thing for my Father...
- ...was the end of this deal...
- ...apparently after a period of servitude...
- ...something happens...
- ...Father deducted that reanimated being...
- ...is ultimately healed and returned to state...
- ...before it was dealt fatal injury or diesease...
- ...and the Shiva leave their body and life...

- ...well, that's not the case for the immortal god of course...
- ...even I don't know everything about her case...
- ...if she's torn to pieces, she will regenerate...
- ...if she's disintegrated, she will be put back together...
- ...stripped of magic power and killed, she will seemingly die...
- ...only to come back to life when magic supply will be present again...
- ...and magic currents are actively and forcefuly trying to connect with her...
- ...Father often said that she truly isn't allowed to die...

Gdy Jasmine zagryzła wargi i zwiesiła głowę, En spojrzał na nią uważnie.
- ...it seems that this talk about power and immortality...
- ...brought you distress and sadness...
- ...you shouldn't worry too much...
- ...did you ever heard of the David and Goliath paradox, Mother?...
- ...it's the situation when a weaker being wins against a stronger being...
- ...well, even if you thing of it as a paradox...
- ...for me it isn't surprising at all...
- ...living beings, regardless of the power they hold...
- ...are full of weaknesses...
- ...of course you can't alyways know about them...
- ...or have the means of exploiting them...
- ...therefore you can't always win in every situation...
- ...but that's part of life I think...
- ...because no one is all powerful...
- ...everyone has a chance at life...
- ...or so I like to think...

- ...for example...
- ...I might be considered a superior being by many...
- ...my body is much more durable and lasting than humans...
- ...I can do things most would consider impossible to do...
- ...by conventional means...
- ...energy stored in my cores could rival humanity greatest weapons...
- ...my Vortex system is capable of absorbing all energy...
- ...a human affected by the Vortex Nova would be stripped of all energy...
- ...and turn to ash...
Jasmine przypomniała sobie co stało się z Omegą.
- ...and yet I spent last 300 years on the lab table...
- ...scanned, poked, cut, dissected, examined and experimented on...
- ...it isn't like I'm some indestructibe being either...
- ...my outer shell is handling immense pressure all the time...
- ...a well timed, precision strike could easily destabilise me enough...
- ...to deal critical damage or even destroy me immidiately...

- ...being weaker, being stronger...
Zamilkł na chwilę.
- ...I can perfectly replicate every painting in my database...
- ...if I see one for less than second, I can copy it precisely...
- ...down to painting method, direction and pressure used on the brush...
- ...but I can't paint a painting...
- ...creating a new one is impossible to me...
- ...I can calculate trajectories of bilions of trylions of subparticles in real time...
- ...but doing something a five year old can do...
- ...is beyond my abilities...

Jasmine zdała sobie sprawę, że przeszli po długim łuku i zbliżają się do lasu granicznego z północno-wschodnią częścią Denwheel. Zatrzymali się, bo tu już mogli spotkać ludzi.
- ...I'm sorry, I said some strange things...
- ...my point was...
- ...that the number of magic particles in one's body...
- ...number of gifts...
- ...number of skills...
- ...number of troops...
- ...number of ships...
- ...their only numbers...
- ...nothing more, nothing less...

En nie cofał się ani nie wahał, nadstawiając czoło pod jej palce. Przekazała mu ten urywek, który widziała.
- ...yes, he was very lucky...
- ...to be able to survive all that...
- ...professor Goldenbaum used to say...
- ...that for every success...
- ...there's a mountain of failures...
- ...indeed, it seemed true for his experiments...

Jasmine załadowała Echopatię. Replika zmieniła kształt w Jeremiego, jednak poza tym wyszła na zewnątrz i przeszła kilka kroków do przodu. Zaczęła węszyć w powietrzu. Uśmiechnęła się.
*Well, well, what a familiar stench.* Wróciła z powrotem do głowy Jasmine. *I think I have a first trial fer ya. No hurry, have fun fer now.*

En schwycił ją za rękę i już po chwili szybowała nad miasteczkiem. Gdy Jasmine spojrzała na Denwheel z góry wydało jej się... dziwnie znajome. Zupełnie jakby nic się nie zmieniło. Nie widziała nowych fortyfikacji, żołnierzy... właściwie to starych też nie widziała. Miasteczko wydawało się odarte z Bieli. Strażnicy mieli główną bazę nieopodal placu i trzy mniejsze dookoła Denwheel, jednak gdy je sprawdziła, znalazła w nich jedynie garstkę Białych, o wiele za mało niż powinno być.
Podleciała na północ do stacji kolejowej na północnym wschodzie od miasteczka. Część Numerów siedziała już w pociągu magnetycznym, a część włóczyła się po lub wokół peronu. Po pobieżnym zbadaniu Jasmine doszła do wniosku, że dowodzi teraz 13. Poszukiwania nie dały rezultatów, a oni dostali rozkaz powrotu do Kapitolu i czekali teraz na koniec załadunku i przeładowania silników.

Wróciła nad właściwe miasteczko. Choć było odarte z obecności Strażników, było nawet bardziej żywiołowe niż zwykle. Pomimo piszczącej biedy wszelakie bary cieszyły się zawsze sporym powodzeniem w okolicy, jednak nie pamiętała, żeby były takie zapchane. Przyglądała się tysiącom ludzi wokoło, ale jak miałą znaleźć tu kogoś z... nagle dostrzegła znajomą twarz. Oak siedział w zapchanym barze Pint, popijając piwo.

- Trial? - zerknęłam kątem wewnętrznego oka na Replikę i westchnęłam.

- First, we need the veil. I think that should be easier than sewing a dres.. - powiedziała i skupiłam się na kwadracie czy bardziej prostokącie powierzchni przeze mną. Zaczęłam układać warstwy magii jedna za drugą, w równym rządku. Przyjmowały one czarne zabarwienie i zastygały. Utworzyłam dwa takie płachty materiału i każdej dobudowałam prowizoryczny kaptur. Następnie podałam jedną Enowi, a drugą założyłam sama.
- Oh, I forgot. If it doesn't fit.. could you hide yourself somehow?

A później ruszyłam przez skrawek pól, żeby zostać się do głównych uliczek. Starałam się przemieszczać tymi mało uczęszczanymi, za pomocą Echopatii unikając ludzi. Skierowałam się do karczmy, w której siedział Oak. Podeszłam do niego w chwili, kiedy reszta była zajęta swoimi sprawami, i szturchnęłam go delikatnie.
- Masz może chwilę? - powiedziałam niższym głosem niż zwykle, patrząc w dół. Później skierowałam się do jednego z bocznych stolików, tak, aby mieć dobrą drogę do wyjścia... lub przebicia ściany.
- Nie wiesz kim jestem i nie chcesz wiedzieć. - powiedziałam cicho, kiedy znaleźliśmy się już na uboczu. - Ale.. możesz mi powiedzieć co się tutaj wydarzyło? Dlaczego Biali wyjechali?

*Well, I just want to see what ya will do. Nothin' big really, just a step forward, so we can see what kind of person are ya.*

Jasmine uklękła i pieczołowicie stworzyła dwie chusty w kolorze bezgwiezdnej nocy. Jedną podała Enowi, drugą założyła sobie.
- ...hide?...
- ...yes, of course...
Sylwetka konstruktu zafalowała w powietrzu, po czym zniknęła. Łowczyni przez chwilę widziała załamanie przestrzeni w miejscu gdzie stał, a potem i to zniknęło. Przypomniała sobie, że zrobił coś podobnego, gdy polowali na 27.
- ...I can manipulate light particles around me...
- ...it's not very effective...
- ...nor perfect...
- ...but should keep me hidden from most people here...
- ...although, it's such a waste of this beautiful veil...

Przecięli pola i weszli do miasteczka. Dzięki Echopatii Jamine mogła ominąć większość krążących po ulicach i dostać się do Pinta praktycznie niezauważona. Tu jednak nie było możliwości ominięcia fali ludzi. Pijących, tańczących, rozmawiających i śmiejących się. Łowczyni prześliznęła się przez tłum niczym przez leśną gęstwinę, pieczołowicie omijając przypadkowych kuksańców, nadeptywania na stopy i strug uronionego piwa.

Doszła do samego baru, przy stórym Oak moczył usta, stanęła obok niego i szturchnęła go. Mężczyzna spojrzał na nią, zamrugał, po czym zerwał się i uścisnął ją wyduszając z niej powietrze.
- Jasmine Hide, w dniu w którym cię nie rozpoznam, mogę równie dobrze stracić ten bezużyteczny łeb! - powiedział, nie pozwalając jej złapać tchu. W końcu się odsunął. Będąc w tłumie musiała stłumić Echopatię, ale i tak czuła promieniującą od niego ulgę. - Tak się o was martwiłem! Gdy zniknęłyście razem z mamą, myślałem... chodź, porozmawiamy...

Odeszli od baru i podeszli do stolika w rogu. Parka dzieciaków niewiele młodszych od Jasmine, która do tej pory zajmowała stolik, była obecnie odholowywana poza bar przez ich przyjaciół. Usiedli na zużytych siedzeniach, pośród rozmów, śpiewów i zapachów świeżego i świeżo zwróconego alkoholu.
- Nie wiesz co się wydarzyło? - Zdziwił się. - W sumie może nic dziwnego, z tymi sprawami to nikt nigdy do końca nie wie. W każdym razie. Pamiętasz jak Biali mieli manewry po naszej stronie miasta? Wielka banda znudzonych skurwieli, wybacz mój język. Przeczuwałem, że będą kłopoty, słyszałem nawet, że jakaś grupa żołnierzy napadła i zastrzeliła kilkoro miejscowych - posmutniał. - Ale wtedy przyszła mgła. Zabrała ze sobą skurwysynów, prawie tysiąc Białych zniknęło bez śladu, jakby zapadło się pod ziemią. Bardzo tajemnicza sprawa. Obecnie w Denwheel została jedynie garstka Białych, ale boją się wyjśc na ulicę, więc siedzą zabarykadowani u siebie. Pewnie minie jeszcze dzień, może parę zanim zadziała biurokracja w Kapitolu i przyślą uzupełnienia na nasze kochane zadupie. Póki co ludzie się cieszą, jakby ktoś im zdjął ciężar z pleców - spojrzał po obecnych w barze. - Ale niedługo wszystko wróci do normy - westchnął. - No, ale co stało się z wami? Szukaliśmy was, ale gdy mgła opadła, wasz dom był pusty. Myślałem, że może... - nie dokończył.

Chwyciłam go za nadgarstek i spojrzałam prosto w oczy.
"Za to moje zdolności słabną. Jeśli ktoś oprócz Ciebie by mnie tutaj rozpoznał, to ja bym mogła stracić głowę" przesłałam wprost do jego umysłu i uśmiechnęłam się tajemniczo.

- Mgła.. - uśmiechnęłam się pod nosem, przeciągając swoje słowa. Kto by myślał, że tak pomogę tym małym świecidełkom.
- Nie wiem, czy nie wolałabym jednak, żeby znaleźli ich ciała. Albo, żeby dalej tutaj krążyli. Nie, że nie cieszę się waszym szczęściem, ale Shiva.. - pokręciłam głową - Nie ważne. Wolę Cię nie narażać. Wystarczająco już wpakowałam Cię z niebezpieczeństwo, przychodząc tutaj. - ale w głębi siebie wiedziałam, co to mogło oznaczać. Przebudzenie się Rosario musiało mieć jakiś wpływ na te istotki. Jeśli to, o czym myślałam, było prawdą i miałam rację.. pomogłam Shiva utworzyć olbrzymią armię. A jeśli Shiva szykowały się do.. czegoś, to słowa Smitha zyskiwały na znaczeniu i faktycznie coś nadchodziło. A Jenny mogła zostać wciągnięta w środek tego czegoś. Zmusiłam się do delikatnego uśmiechu.
- Wszystko z nami w porządku. Mniej więcej, z przygodami, ale w porządku, jak zawsze. Może i musimy się ukrywać, ale chyba nadal lepsze, niż to, co mógłby nam zgotować Kapitol, po tym, co się stało. I nie dostałeś listu? Miałam nadzieję, że on powie Ci, że wszystko z nami w porządku, ale potem wyniknął cały ten incydent z Białymi i wszystko się skomplikowało. Nigdy nie zależało mi na tym, żeby odejść z hukiem.. - zagryzłam wargę i wbiłam wzrok w stół. Nagle podniosłam spokojnie głowę i spojrzałam na Oaka.
- Wiedziałeś, że ojciec ma brata? - spojrzałam na niego i w jego oczach starałam się poszukać odpowiedzi. Zdziwienie, zaskoczenie, czy raczej spokój i delikatny uśmieszek. - "War is coming..." - szepnęłam, patrząc w przestrzeń. Potem wzięłam oddech i przetarłam oczy. - Musisz uważać. - chwyciłam go za rękę i ścisnęłam, patrząc w oczy - Mam nadzieję, że to, co nadejdzie.. że Denwheel pozostanie na uboczu, jak zawsze. Ale gdyby cokolwiek się stało, musicie uciekać w las. Tam was znajdziemy. Tylko małą grupą i tylko zaufane osoby. I tylko, gdy nie będzie innej możliwości. - puściłam jego rękę i odwróciłam wzrok na bawiących się ludzi. Westchnęłam i wróciłam wzrokiem do Oaka. - Chciałabym, żeby wszystko było inne.. Potrzebujecie czegokolwiek? Upolowałam kaczkę, która w sumie nie jest nam potrzebna.

- Szczęście, jak szczęście - Oak wzruszył ramionami. - Ja po prostu pomyślałem, że się napiję, póki jeszcze jest okazja. Nie sądzę, żeby większość z tych głupców wiedziała co tu się naprawdę dzieje - skinął głową w kierunku gawiedzi. - Nie pamiętam, żeby do tej pory tak brakowało tu żelaznej pięści Strażników, więc miejscowym odbija. Jednak, gdy już biurokraci ruszą szacowne tyłki z wysokich stołków i wpiszą cyferki w swoje rubryczki będzie jeszcze gorzej niż dotychczas. Kapitol jest zdolny do wszystkiego w imię "utrzymania pokoju". Pewnie przyślą dwukrotnie większy garnizon niż dotychczas. Nieznanych, uprzedzonych ludzi. Tych przynajmniej znaliśmy, w większości pochodzili stąd, dało się z nimi dogadać, czy ubić interes na boku. Założę się, że ci będą przepisowi i nadgorliwi, żeby wyplenić każdy pozór buntu. Zresztą to nie są rozsądni ludzie, którzy uznaliby działanie sił których nie rozumieją. Kto wie ilu aresztują pod pozorem współpracy z Rebelią. Bo przecież lepiej zwalić wszystko na Rebelię niż duchy i zwidy... - pokręcił głową.

- List? - zamyślił się. - Czy był jakiś list...? - potarł skroń. - Nie wiem, muszę się starzeć. Wydaje mi się, że był jakiś list, ale o czym i co z nim zrobiłem... przepraszam, nie wiedziałem, że tak ze mną źle. Musiałem przypadkiem go zgubić, ale żeby zapodziać tak ważną rzecz. Kiedyś coś takiego nie miałoby miejsca, ale starość nie radość, co?

- Nie, nigdy nic nie mówił - przyznał mężczyzna i Jasmine widziała, że nie kłamie. - W sumie nigdy nie byliśmy zbyt blisko, ale to chyba dobre wieści, nie? Jesteście teraz u niego?
Skinął głową.
- Mam nadzieję, że do tego nie dojdzie... ale musisz mi powiedzieć więcej. Gdzie jesteście? U kogo? Ile osób można wziąć? No i czy ten ktoś nie będzie zły o zrzucanie mu obcych na głowę?
Ścisnął jej rękę i zaśmiał się.
- Nigdy nie gardzę dobrą kaczką. Jesteś pewna, że jej nie chcesz? Nie bardzo mam ci co za nią dać w tej chwili, chyba, że chcesz zajść do mnie do domu. A my na razie przeżyjemy. Nie mogę tego samego powiedzieć jak już uzupełnią garnizon, ale na razie dajemy radę. W zasadzie miasteczko przeżywa okres prosperity. Chyba nawet Karl mi mówił, że jakiś cudzoziemiec otworzył u nas jakiś sklep, czy coś. Kiedyś to byłoby pewnie duże wydarzenie, ale w tych okolicznościach tak jak pojawił się z dnia na dzień, Strażnicy sprawią, ze zniknie z dnia na dzień - Oak wzruszył ramionami.

- W każdym razie muszę powiedzieć Madge, że jesteście bezpieczni, strasznie się zamartwiała. I, żeby to stało się akurat po tym jak twojej mamie się poprawiło... - westchnął ciężko i pokręcił głową. - Tak właściwie to może mogę ci coś postawić? Piwo mają okropne, ale może coś by się znalazło - uśmiechnął się na powrót.

- List z aktem własności. Nasz nam raczej nam się już nie przyda. Przynajmniej nie w najbliższej przyszłości. Wtedy przyniosłam też resztę jedzenia z polowania, na pewno musiałeś go położyć gdzieś w domu - powiedziałam.

Chciała dosięgnąć jego ramienia, ale znajdowało się ono zbyt daleko. Dlatego znowu wbiłam na chwilę wzrok w stół.
- Chociażby dlatego siedzimy w tym po kolana, że tajemniczy wujek jest związany z.. - zacisnęłam usta i wyciągnęłam rękę, żeby przekazać to jedno słowo. "Rebelią". Później mocniej naciągnęłam kaptur na głowę.
- Jesteśmy w przyjaznym nam miejscu. Na razie bezpiecznym. Nie mogę powiedzieć więcej, bo narażę i Ciebie i nas. Nie więcej, niż dziesięć osób. Małą grupkę trudniej zauważyć. I to jest ostateczność. Powinniście przetrwać w lesie dzień, albo dwa. Do tego czasu na pewno was znajdziemy. Zostawię Ci mapę moich kryjówek w lesie, do części na pewno trudno się dostać, ale niektóre powinny całkiem dobrze się sprawdzić.

Uśmiechnęłam się dobrotliwie, kiedy Oak martwił się o nas.
- Nie, nie proponowałabym, gdyby była mi potrzebna. Mam teraz dużo czasu na polowania, kiedy nie muszę już wykonywać prac w polu i chodzić na zajęcia. A kiedy przyjdą nowi, nie wiem, czy będę w stanie się jeszcze przemknąć. Co do mamy.. - zmarszczyłam brwi - To nie było coś zwykłego. Jak wróciliśmy, pył feniksa przykrywał nasz dom. A to znaczy, że ktoś używał tam potężnej magii. - zacisnęłam usta i ostrożnie wstałam - Jeśli tak, to możemy wybrać się do tego kupca. Jak mają go zwinąć, to lepiej zawczasu zobaczyć takie cuda w Denwheel. Po tym jak Jenny dostała całą szkatułkę złota.. "za występ", to ja nawet nie mam pomysłu, gdzie moglibyśmy wydać te pieniądze. - wywróciłam oczami i skierowałam się z Oakiem do wyjścia, starając nie zwracać na siebie uwagi.

- A to na pewno zapodział się dzieś w chaosie - przyznał Oak. Skinął głową ze zrozumieniem. [Rebeliant...] wychwyciła [możliwe nawet, że go znałem].
- Jak mówię, mam nadzieję, że nie będzie aż tak źle - dodał, biorąc od niej kaczkę.

Wstali i ruszyli do wyjścia, kiedy wiszący nad barem telewizor odżył i zaskrzeczał rozkręcony na pełną głośność.
- Hej! Miałeś wyłaczyć to pudło! - krzyknął ktoś z sali.
- Nie mogę - odwarknął barman, stojąc obok pudełka - ustrojstwo samo włącza się na krajowe przekazy z Kapitolu i nie da się go wyłączyć.
Na ekranie pojawiła się przystojna twarz mężczyzny koło 30, ubranego w nienaganny garnitur.
- Obywatele Imperium - powiedział Martin Stone. - Już za równo miesiąc dokonam tego, czego nie dokonał jeszcze żaden premier w historii tego kraju, sprowadzę z orbity pierwszy na świecie statek kosmiczny. Z tej okazji pomyślałem o wyjątkowej celebracji tego wydarzenia: zapraszam każdego chętnego mieszkańca na uroczystą galę, która odbędzie się dzień przed startem promu, tu w Kapitolu na Atlas Arenie i w mieście. Na ten czas znoszę obowiązek wizowy (każdy przyjezdny do Kapitolu musi posiadać ważną przepustkę i dowód opłaty) i obniżam koszty transportu i zakwaterowania 20-krotnie (co sprowadzało ceny z nieosiągalnych dla śmiertelników na poziom od klasy średniej wzwyż).
Premier pokazał swój czarujący uśmiech w pełnej okazałości.
- Zawody, pojedynki, cuda, wykorzystajcie swoją jedyną okazję by przeżyć coś czego nie widział jeszcze nikt przed wami. Chleba i Igrzysk! Do zobaczenia za miesiąc - przekaz się skończył i ekran zgasł.
- Dupek... - wymruczał Oak. Jednak ogłoszenie wywołało w podpitej gawiedzi zarówno śmiech jak i entuzjazm. Wyszli na świeże powietrze.

- Chcesz zobaczyć ten sklep? - rzucił mężczyzna, gdy oddalali się od baru. - Otworzyli go tam, gdzie była stara cukiernia. Ech, pamiętam tamte pączki, teraz już takich nie robią. Wielka szkoda, że musieli ją zamknąć, ale tutejsi nie mają pieniędzy na słodkości... nie to co alkohol - westchnął. Przeszli ze trzy przecznice i stanęli przed byłą cukiernią. Jasmine mgliście pamiętała to miejsce. Spojrzała na przemalowany szyld, który głosił: "Sklepik z Marzeniami".
- Może już zamknięte? - zadumał się Oak. Co prawda znak na drzwiach głosił "Otwarte", jednak w środku praktycznie nie paliło się światło, a w oknach walały się pudełka i stosy rupieci jakby dopiero robiono remanent. - Zresztą nie wydaje się, żeby mieli tu coś...
Drzwi otworzyły się i wszedł z nich jakiś chłopak. Łowczyni niejasno kojarzyła go ze szkoły. Możliwe, że chodził do innej klasy, mógł być w jej wieku lub troszkę młodszy. Trzymał coś w rękach obronnym gestem, spiął się, gdy ich zobaczył, odwrócił się na pięcie i odszedł szybkim krokiem, rzucając im podejrzliwe spojrzenia przez ramię. I bez Echopatii Jasmine wiedziała, że nie chciał żeby mu zabrano cokolwiek niósł.

Drzwi pozostały uchylone, jakby zapraszały do środka, jednak Jasmine nie była pewna czy chce tam wchodzić. Cały budynek był otoczony jakimś rodzajem cienkiej bariery magicznej. Pułapka?
*Sentry* wyjaśniła Replica *he likes to know who enters his lair, so he set it up. Almost like a spider net, don'cha think? Welcome to the first trial. Now, what will ya do?*
Jasmine nie musiała się wysilać, żeby zobaczyć jak jej odbicie się uśmiecha.

- Potężny dupek.. - wycedziłam. Ale nie było sensu teraz się tym zajmować. Ciekawiło mnie tylko, co zechce z tym fantem zrobić Smith. Albo wujek.

Skupiłam się na chłopaku, aby przynajmniej odczytać, z czym miał do czynienia. To nie wyglądało na zwykły sklep. A ostatnio to, co magiczne, napawało mnie delikatnym przestrachem. A Replika musiała to czuć.

"First trial? You should have been more.. helpful." Westchnęłam. Powinnam odwrócić się na pięcie i czmychnąć, gdzie pieprz rośnie. Przecież nie zamierzałam przehandlować własnej duszy. To byłoby najlepsze rozwiązanie. Powinnam trzymać się z dala od kłopotów. Spuściłam głowę. Jeśli znowu wysadzę coś, albo co najgorsze kogoś.. Miałam do tego tendencję. I to mnie niezmiernie irytowało. Podeszłam pod barierę i spojrzałam na nią. Najpierw do przodu, nieśmiało, wysłałam magiczny zmysł wraz z Echopatią. Wzmocniłam swoją ochronę i.. zapukałam w to, co miałam przed sobą, odgradzając się dobrą warstwą magii.

Jasmine zobaczyła oczami chłopaka mężczyznę, którego widział w środku i zrozumiała co Oak miał na myśli mówiąc o cudzoziemcu. W tych stronach, a może i w całym Imperium ludzie o tym odcieniu oliwkowej skóry stanowili rzadkość. Gęsta czarna czupryna i staromodne wąsy ozdabiały twarz która dojrzałej 30stki lub dobrze zachowanej 50tki, ciężko było ocenić. Potężnej sylwetce towarzyszyło władcze spojrzenie.

Co dziwne to co chłopak niósł, było paczką kolorowych, szklanych kulek. Nie wyglądały ani na niezwykłe ani na magiczne, jednak nie ulegało wątpliwości, że ten myślał o nich jak o skarbie.

*Helpful? It's not about me, it's about ya. Get yer own idea and opinion about the situation. And don't be so tense, he's like a beast, he'll smell yer fear... I'm kidding. He got more docile with age, he won't kill ya. Probably. Besides, didn't ya want to meet a guy who made his own Gift? Learn about human ingeniuity and resourcefulness?*

Jasmine wzmocniła swoją tarczę tak jak mogła po czym wykonała ruch jakby chciała zapukać w cienką barierę. Ta jednak nie zachowywała się jak coś obronnego, ugięła się, omiatajac jej kłykcie i cofnęła się w podmuchu powietrza. Faktycznie, przypominała nici pajęczyny.
- Stało się coś...? - spytał Oak, gdy uchylone drzwi zaskrzypiały i otworzyły się na całą szerokość. Postać siedząca w półmroku za ladą na wprost drzwi, wskazała na nich.
- Tak mi się wydawało, że ktoś stoi przed drzwiami - rzucił właściciel sklepu głębokim głosem z akcentem. - Zapraszam, otwarte. Mogę w czymś służyć?
- A nie, tak tylko chcieliśmy się rozejrzeć... - powiedział Oak, przenosząc wzrok do środka i odruchowo reagując na otwarte drzwi wejściem do środka. Bariera omiotła go, ale nie zatrzymała. Chyba w ogóle jej nie zauważył.
- Ależ oczywiście, proszę się rozglądać ile dusza zapragnie. Co prawda większość mojego towaru jest jeszcze nierozpakowana, ale proszę się nie krępować... wejdźcie, wszyscy troje - rzucił, przenosząc spojrzenie z Oaka na Jasmine. - Władimir T. Wołoch, podróżnik, kolekcjoner i sprzedawca marzeń - przedstawił się wąsacz.
- Nieźle to pan sobie wymyślił - przyznał Oak, rozglądając się po zagraconym wnętrzu. - Ale co pan właściwie sprzedaje?
- Pragnienia, nadzieje, marzenia...
- Celuje pan w mistyczną otoczkę? Sprzedawcy w dzisiejszych czasach nie mówią zagadkami.
- Jestem staromodnym mężczyzną - przyznał Władimir.

Łowczyni spoglądając w głąb sklepu, czuła się trochę jakby spoglądała w głąb czarnej dziury. Zmysł, którym rozpoznawała dary darł się wniebogłosy, ale nie cieszyło jej to ani trochę. Nigdy o tym tak nie myślała, ale po poznaniu właściwości Repliki, która mogła pożerać inne dary, mógł to być w pewnym sensie zmysł tropienia zwierzyny. Jeśli jednak zwykle natykała się na taką czy inną zwierzynę, teraz natknęła się na rozkładającą się padlinę. Pomijając metafory, nie było tu nigdzie fizycznego zapachu, a jednak wrażenie to sprawiało, że zawartość żołądka podchodziła jej do gardła.
- Co mogę zrobić dla młodej damy? - spytał sprzedawca. - Śmiało, nie gryzę. Nie przy pierwszym spotkaniu, w każdym razie - zaśmiał się.

"Made his own Gift? It wasn't me who said just a few minutes ago that implanting Gift is.. at least cruel." pomyślałam i skrzywiłam się.

Otwarte drzwi i głos sprzedawcy dodały mi otuchy. Przynajmniej nie będę nieproszonym gościem. Uformowałam magię w zaostrzony, podłużny dysk i zrobiłam krok do przodu, aby przeciąć barierę. Ale zrobiłam to też tak, żeby "pajęcza sieć" nie dotknęła mojego ciała, a jedynie rozbuzowane magony na obrzeżach mojej tarczy. Jeśli ma dar, a wygląda na to, że ma, to mogłoby być to bezcelowe. Ale ostrożności nigdy za wiele. ""Stay outside" pomyślałam, mrużąc oczy i spoglądając na kupca. En i tak pewnie potrafił zobaczyć, co jest w środku. Przynajmniej taką miałam nadzieję. A licho jedno wie, co mogłaby spowodować ta bariera Pająka.

- Czworo. - nacisnęłam na to słowo, podkreślając je dobitnie. Pierwsze wypowiedziane słowo, jakie padło z moich ust. Przekroczyłam drzwi i weszłam do środka, rozglądając się ostrożnie.
- Prawdę mówiąc, mam wystarczająco własnych marzeń, więc chyba nie potrzebuję kupować nowych. - przerzuciłam głowę na drugą stronę sklepu, wodząc po półkach - Ale może znajdę coś, co mnie zainteresuje. Szczególnie, że ma Pan wyjątkowe różności. - starałam się cały czas spokojnie oddychać. A Replika wciąż nie pomagała. Musiałam się opanować, bo mój myśliwski instynkt.. z nim czułam się niczym z podwójną osobowością. A to nie wróżyło dobrze.
- Obawiam się jednak, że ja gryzę.. albo połykam w całości. - szepnęłam z lekkim prychnięciem, podobnym do replikowego. Chyba w życiu nie powiedziałam prawdziwszego żartu, jeśli to, co mówiła istota w moim wnętrzu, było prawdą. A Włodimir mógłby to poznać na swojej skórze. Ludzkie życie jest tak krótkie. To zadziwiające, jak szybko można je zakończyć. Jak łatwo poczuć się lepszym. Jednak musiałam uwierzyć opowieściom Jera i uznać, że pożeranie darów jest okropne.

Po oszacowaniu zawartości półek i zwróceniu uwagi na to, co by mi się przydało, odwróciłam się do sprzedawcy. Odczekałam chwilę, aż moje zmysły wrócą do normy. Miałam nadzieję, że załadowana Echopatia załagodzi sprawę. Przynajmniej czasowo.
- Czym trzeba zapłacić za naprawdę niezwykłe rzeczy? Marzeniami? Ile marzeń warty jest Twój włos? - zapytałam i uniosłam o milimetr jedną brew. Nieznaczny, niezauważalny ruch, niby drgnięcie najmniejszego mięśnia. Dobrze wiedziałam, że najciekawsze rzeczy są ukryte dla oczu. Sama sprzedając wyroby, najlepsze rzeczy zostawiałam dla wyróżniających się klientów. Tylko czym byłam w stanie się wyróżnić teraz? Wysunęłam jedn mackę zmysłu, jedną nitkę, matulką, która powędrowała za ladę i do nierozpakowanych pudełek. Co tam było? Po co w ogóle tutaj przyszłam?

*Not implanting a dead GIft. Creating a new one. Well, both are most obnoxious, to say the least.*

Jasmine cięła barierę i szybko prześliznęła się przez powstałą wyrwę.
- Oczywiście, oczywiście. Czworo - przytaknął machinalnie Władimir. - Proszę uprzejmie.
Prawdę mówiąc "wyjątkowe różności" to był złom. Sklep zastawiony był skrzyniami, kuframi i pudłami z towarem. Większość była pootwierana, ale mało co wyjęto ze środka. Na wszelkich dostępnych powierzchniach poza samą ladą leżały bibeloty, drobiazgi, akcesoria, większość wydawała się zupełnie nie na miejscu. Co wspólnego miał niewielkie zestaw kredek przedszkolnych, porcelanowa figurka tańczących świnek i wiązka spławików rybackich?

Jednak wszystko w wokoło było jedynie zwykłymi przedmiotami. Co innego worki za ladą. Dwa stare, łatane płócienne, pękate worki, wiazane grubymi sznurami. Z pozoru były najbardziej lichymi ze zgromadzonych przedmiotów, jednak w rzeczywistości tkwiła w nich potężna magia, której nie mogła przeoczyć z takiej odległości.

Oak także się rozglądał. Podszedł do jednej z półek i podniósł niedbale tam rzucony złoty wisior. Oglądał starą ozdobę, niemalże zahipnotyzowany.

- Nie, nie, nie - zaprzeczył Władimir. - Ja nie kupuję marzeń, ja je sprzedaję. Praktycznie za darmo... - uśmiechnął się. - W końcu po co komu coś czego nie może zobaczyć ani dotknąć? W zamian za ulotne istnienie sprzedaję namacalne cuda, uczciwa wymiana, prawda? Ale mój włos to dziwne życzenie, mam wrażenie, jakbym już kiedyś je słyszał... - sprzedawca wbił to władcze spojrzenie w Jasmine.
- Ile za ten medalion? - spytał Oak.
- Jeden podpis i jest twój - uśmiechnął się Władimir. Spod lady wyjął coś co wyglądało jak karta kontraktu. Spisana była tym płynnym, pochyłym rodzajem pisma, którego już od dawna się nie widuje normalnie. W języku, którego Jasmine nie znała, o którym nawet nie słyszała. Jedyne co rozpoznała ze swojego miejsca to napisane normalnie u dołu: "Jacob Oak".

Jej przyjaciel ruszył do lady ze swoim znaleziskiem, a Władimir wyciągnął do niego wieczne pióro z logiem jakiejś drogiej firmy z Dystryktu 3-ego.

- Dobry interes. Sama sprzedałabym kilka swoich marzeń. Człowiek pozbyłby się kłopotu, który tylko mu ciąży... - westchnęłam i przysunęłam się do lady, chcąc dostać się do tego, co mnie interesuje.

Kiedy jednak wyciągnął kartkę i nie mogłam jej rozczytać rzuciłam mu powątpiewające spojrzenie i gwałtownie odwróciłam się do Oaka, zatrzymując do ręką.
- Nie. - powiedziałam tak stanowczo, jak nigdy nie odważyłabym się w stosunku do Oaka. Ale brak jakiegokolwiek zastanowienia z jego strony był zatrważający. Czy na mnie tak samo zadziałały worki? Nawet nie wiedziałam, co tam jest. Byłabym gotowa je kupić za jeden podpis? Nie wiem, czy to Replika, czy jednak zachowanie Oaka, ale coś mnie uratowało. Pociągnęłam nosem, jakbym chciała coś wywąchać, a patrzyłam wprost na Władimira.
- Powietrza też nie możemy zobaczyć ani dotknąć. Ale żyć bez niego też nie. - zmrużyłam oczy. Moja cierpliwość się skończyła, Spięłam wszystkie mięśnie ciała, niczym kocica i zaatakowałam mackami Echopatii. Oplotłam go, a może raczej odsłoniłam przed sobą jego dźwięki. Wsłuchałam się w dźwięk jego najczarniejszych myśli.
- Nie sprzedałabym powietrza dookoła mnie. A Pan? Więc, co jest na tym papierze? - zapytałam, tym razem wysoko i znacząco podnosząc brew. - Jeśli powie Pan prawdę, mogę odpowiedzieć na Pańskie pytanie.. na przykład gdzie Pan już to słyszał. Uczciwa wymiana, prawda? - uśmiechnęłam się tajemniczo, trzymając Oaka za fałd jego ubrania wierzchniego.

Oak zatrzymał się zdezorientowany, a gdy na nią spojrzał, wyglądał jakby wciaż jeszcze spał.
- Czemu nie? - spytał, marszcząc brwi - Chcę ten medalion - zaznaczył, ale nie ruszył się z miejsca.

Jasmine spojrzała na Władimira i używając Echopatii zanurkowała w głębokie, basowe dźwięki jego ja. Przeleciała przez morze krzyków. Zatonęła w dźwiękowym odpowiedniku dna oceanu i wynurzyła się na słonecznej równinie. Gdzieś za nią majaczył zamek, a może twierdza, ona jednak stała na zakurzonym gościńcu. Wzdłuż gościńca ciągnął się nieskończony szpaler drewnianych pali wbitych w ziemię. Na te pale nabito ludzi. Mężczyzn, kobiety, dzieci i starców. Żołnierzy i ciwili. Co szczęśliwsi już zmarli, jednak większość wciąż żyła. Ci, którzy mieli wciąż siły darli się wniebogłosy, a co roztropniejsi lub osłabieni starali się nie ruszać, cierpiąc w milczeniu. Jednak w końcu zaczynali płakać bądź krzyczeć, potęgując własne cierpienia. Co kilkanaście ofiar widziała nabitych niedbale w pośpiechu w sposób, który zapewniał szybką śmierć. Większość jednak została dbale nabita tak by ciało zawisło jak najdłużej na tkankach i organach wewnętrznych. Nie mogła zrozumieć języka w którym nieszczęśnicy krzyczeli, płakami i lamentowali. Wiejący po równinie wiatr niósł ze sobą duszącą woń rozkładu, krwi i fekaliów.

Przed nią na gościńcu stał Władimir w skórzanym pancerzu z podszytym futrem, z mieczem przy pasie. Wspomnienie uśmiechnęło się z zadowoleniem, a coś zacisnęło się na jej ciele. Dużo cosiów.
- Pewne rzeczy się nie zmieniają i młodości brakuje cierpliwości - powiedział sprzedawca. - No cóż, sam taki byłem - przyznał. Tysiące cieniutkich nici oplatało jej ciało, unieruchamiając je w miejscu. Wydawały się liche jak włosy, jednak w istocie mogły być równie wytrzymałe jak stalowe linki. - Zobaczmy kim też jest nasz prominentny gość - dodał mężczyzna, wyciągając drugą kartę, która właśnie zapełniała się samoistnie pismem w tym samym języku co podana Oakowi.

- Ah... rozumiem. Ech - westchnął. - Myślałaś, że tylko ty potrafisz wyciągać informacje z ludzi - spojrzał na kartę - Jasmine? O słodka naiwności. To by przynajmniej wyjaśniało parę rzeczy. Pewnie powinienem z miejsca urwać ci głowę... - zastanowił się. - Ale to takie nużące. Ostatnio brakuje mi motywacji, szczerze powiedziawszy.
Spojrzał jeszcze raz na kartę.
- A ty co powiesz, demonie? Myślałem, że wyjasniliśmy to sobie... kiedy to było... podczas Rewolucji Październikowej bodajże. Dobre czasy. Nie żeby tutejsi się nie starali, ale jednak to nie to samo co robili komuniści.
*Don't be like that, Vlad* powiedziała Replika, pojawiając się obok. *I though that twistin' little kitten's necks was below ya.*
- Zwyczajnie nie chce mi się użerać z wami twardogłowymi. Nawet jak was zabiję, to wrócisz w nowym ciele za kilkadziesiąt lat i znowu będzie to samo. Po prostu mnie zostawcie, żebym mógł prowadzić interes w spokoju, czy o tak wiele proszę?
*Business? Ya mean stealin' souls?*
- Dostarczam to czego chcą ludzie, nikt ich nie zmusza do kupna - zmarszczył brwi. Machnął ręką i więzy unieruchamiające Jasmine rozpłynęły się i rozpadły. - Słuchaj, nie chcę twojej duszy, nie chcę cię zabijać. Nic ci nie zrobiłem, prawda? Dam ci jakiś gratis, podpiszesz mi, że nie będziesz mi wchodzić w paradę i każde może iść w swoją stronę. Czy prosze o zbyt wiele?
*Not my choice, I couldn't care of this town's people souls any less* Replica wzruszyła ramionami i wróciła do głowy Jasmine.

Zignorowałam Oaka, ale nadal trzymałam go mocnym uchwytem.
- Potrafię o wiele więcej. - zaśmiałam się pod nosem - Zadziwiające, że jeszcze żyjesz, jeśli za poznanie prawdy o Tobie chciałbyś urwać mi głowę. - cmoknęłam - O, musiałbyś się jeszcze postarać.. - znowu uśmiechnęłam się tajemniczo.

"Why you didn't eat him then? You said my bloodline was.. willing to do so." zmrużyłam oczy. Jeszcze tego mi brakowało.
- Interes? Nikt ich nie zmusza? - burknęłam, spoglądając kątem oka na Oaka, który pchał się do medalionu. Wybrałam czas, żeby bawić się w bohatera.. Miałam ochotę kopnąć się w nogę, żeby do końca życia nie zapędzać się w jakieś dziwne zakamarki i spędzić życie zaszyta w lesie, daleko od jakichkolwiek problemów.
- Oak, teraz wyjdziesz stąd i pójdziesz do domu. Możesz zabrać to coś, ja się z Panem rozliczę i ureguluję dług.. - powiedziałam marszcząc brwi. Poczekałam, aż znajdzie się za barierą. Może wtedy odzyska zdrowy rozsądek?
- I doprawdy myślisz, że przekonasz mnie jakimś świecidełkiem? Tańczącymi świnkami? I jeszcze mam coś podpisywać? - prychnęłam. - To zadziwiające, że nie chcesz mojej duszy. Może nie powinieneś chcieć żadnej? - przewierciłam do wzrokiem.
"It's so predictible.." powiedziałam jeszcze do Repliki.
- Nie mam pojęcia, czemu miałabym tutaj być wyrocznią moralności. Ale smród Twoich trupów czuć z daleka. - zmrużyłam oczy. Co by zrobiła Jenny? Co by zrobił Josh? Jer? Tak bardzo czułam się.. bezradna? Wewnątrz, w środku. Tym chłopce równie dobrze mógł być Jer. Ale dlaczego tym się przejmuję? Czym mniej wiesz, tym jesteś bardziej bezpieczny. To tak dobrze się sprawdzało. To byłam ja, trzymająca się na uboczu. Po co tu weszłam? Po jakie diabły zaglądałam do jego wnętrza? I później uderzyło mnie wspomnienie Kiery. "En, ask Alicia to ask Jenny about Władimir T. Wołoch. Rosario can know something about him." przesłałam konstruktowi.
- Ile jest wart ten Twój cyrk na kółkach? Skrzynkę złota? To i tak za duża cena. Zerwiesz wszystkie kontrakty i będziesz mógł żyć sobie na jakimś odludziu do końca swojego życia. To jest moja propozycja. - powiedziałam i napięłam wszystkie mięśnie. Mogłam w jednej chwili sięgnąć po łuk i strzałę, gotowa do obrony. Wystarczył tylko błysk w jego oku. Od kiedy taka byłam? To nie było do mnie podobne, ale.. to co zobaczyłam wewnątrz tego człowieka. To co zobaczyłam w zniszczeniu Europy. Nienawidziłam siebie. Nienawidziłam świata Nienawidziłam tej sytuacji.

- Nie wątpię - spojrzał na kartkę - moc godna pozazdroszczenia jak na kogoś w twoim wieku. Jednak nie chcę ci urwać głowy, za to, że czegoś się o mnie dowiedziałaś. Nawet jeśli mój kraj już nie istnieje, jestem i na zawsze pozostanę wielkim księciem Wołoszczyzny. Jestem z tego dumny. Nie, urwałbym ci głowę, bo samo twoje istnienie jest takie nużące... twoi poprzednicy nigdy nie słuchali głosu rozsądku - wzruszył ramionami.

*Of course they were willing. After knowin' about his Gift, which can bestow a fake immortality, most of them went crazy with greed. But ya don't follow the conversation too well, eh? He killed them all. I can even imagine how many souls he already consumed to extend his lifespan and how many more he has in stock.*

- Oczywiście, to wolny kraj - uśmiechnła się Wołoch. - A nikt stąd nie wyjdzie, póki nie dostanę zapłaty...
- W porządku, już dobrze - powiedział cicho Oak. - Nie potrzebuję tego - dodał z trudem. Uniósł medalion nad ladę. Palce tak mocno zaciskał na złotym łańcuszku, że zbielały. Przez chwilę walczył sam z obą, ale w końcu rozluźnił palce, upuszczając ozdobę. Medalik upadł na ladę, a dźwięk ten był głośniejszy niż być powinien. Oak odwrócił się i odszedł szybko, kryjąc twarz w kołnierzu.
- Coś takiego - zaśmiał się Władimir - widzisz? To ich wybór. Jeśli myślisz, że ich przymuszam, to jesteś w błędzie. Innymi słowy, jeśli ich zmuszę, nie dostanę tego czego chcę, rozumiesz? Chyba nie, może więc mała prezentacja...

Sięgnął do pękatej sakwy po swojej prawej, poluzował odrobinę sznur i wyciągnął z niej garść przedmiotów, które położył na ladzie.
Gryzak Jeremiego. Niemowlęcy czepek Jenny. Pierwsze buciki Josha. Szczotkę do włosów, którą zawsze czesała ją mama. Sygnet jej ojca. Przedmioty zgubione, zniszczone, stracone, które przepadły gdzieś i kiedyś. Każde niosło ze sobą wspomnienia i emocje.
- Worek wie najlepiej - uśmiechnął się sprzedawca - ale oczywiście nie jesteś typem, którego główną słabością jest sentyment. Nie martw się, nie wcisnę ci byle czego. Mogę ci dać coś naprawdę wartościowego dla tak obiecującego maga jak ty. Po prostu weź co ci daję i nie wchodź mi więcej w drogę. Ja będę robił swoje, ty swoje i wszyscy będą zadowoleni. Co cię obchodzą ci wszyscy ludzie? Napradę chcesz ryzykować dla nich swoje życie? Oboje wiemy, że nie jesteś typem bohatera. Moja cierpliwość jest na wyczerpaniu - przyznał. - Bądź rozsądna i bierz co ci dają.

- ...Rosario said...
- ..."that's that despicable man...
- ...Vlad Tepes, Dracula...
- ...he's a scourge that steals people's lives...
- ...don't get involved with him"...

- Moi poprzednicy chcieli Twojego daru. Czy którykolwiek z nich chciał coś innego? Chciał tego, co ja? Myślę, że nie stałabym tutaj, gdyby było inaczej. Zadziwiające, że musieliśmy na siebie wpaść. A raczej, że to Ty wpadłeś do mnie. Gdybym patrzyła z Twojej perspektywy, powiedziałabym, że wybrałeś złe miejsce. A Twoja cena jest zbyt wysoka. - wzruszyłam ramionami. En miał rację. Nie tylko liczby się liczą. Może był potężny. Moją słabością było to, że dopiero się uczyłam, Replika dopiero została uwolniona, nie miałam pełnej kontroli, wprawy. Ale za to nie czułam też głodu Bestii. Czegoś, co kierowało moimi poprzednikami. Nie to, że rozważałam zostanie Bestią, ale z jednej strony łatwiej było mi się potrzymać przed wizją nieśmiertelności. Okupioną taką ceną.. nigdy bym nie wzięła.

Odprowadziłam wzrokiem Oaka.
- Nie zmuszasz. Tak samo jak moi poprzednicy nie byli zmuszani do wchodzenia Ci w drogę. Używasz nieczystych zagrywek, odwołując się do ich emocji. Może ludzie nie są idealni, mają swoje wady. Ale to tylko wymówka. A my dwoje mamy coś wspólnego. Coś mi świta, że usprawiedliwiali oni zabijanie ludzi z darami.. oh, wieloma wymówkami. Ja zastosuję prosty bilans. Jedno życie za dusze milionów. Czy nie po to otrzymałam ten cholerny dar? Po co one w ogóle istnieją? Po to, żeby się nawzajem wybijać? Fakt, może nie jestem bohaterem. Nigdy nie byłam, zawsze chowając się w cieniu. A i tak ściągam do siebie wszystko, co napawa mnie niesmakiem. Jaki w tym sens? - prychnęłam. W oczach stanął mi znowu chłopiec z kulkami. Znowu przeklinałam siebie, że do niego zajrzałam. Że tutaj zajrzałam. I ludzie nabici na palach.

"And I should let this last? I've seen too much.." powiedziałam ze smutkiem.
- Co warte jest moje życie w porównaniu do wieczności dusz? Czymkolwiek by one nie były. Zawsze będziecie do mnie przychodzić. Będziecie mnie nękać. Tyle pokus. A wystarczy jeden krok do przodu.. - pokręciłam głową i westchnęłam, wciąż gotowa do chwycenia za broń - Ty akurat cuchniesz padliną. Wybacz, ale to prawda. Co będzie, kiedy poczuję zapach świeżego chleba? Albo wiosennego wiatru? Fakt, to nie Twój problem. - uśmiechnęłam się i przełknęłam ślinę - Czyli nie dasz się przekonać na zerwanie tych kontraktów? Tak by było najlepiej dla nas wszystkich. Nigdy nie ścigali Cię łowcy? Nie miałeś ochoty rzucić tego cholernego interesu i zamieszkać w chatce nad jeziorem? Albo w górach?

*Ya haven't seen anything, yet. This amount is nothin'.*

- Może faktycznie jesteśmy do siebie podobni - przytaknął. - Też bym zamienił jedno życie za miliony dusz. I owszem ścigano mnie, prześladowano, chciano zabić, pojmać, torturować i co tam jeszcze sobie wymyślisz. Myślisz, że czemu tak często zmieniam lokacje? Najsmutniejsze jest to, że wy niczego nie rozumiecie, zaślepieni wizją o nieśmiertelności. Nieśmiertelność jest tylko produktem ubocznym mojego daru, nie jego celem - wyjaśnił. - Nigdy nie chciałem żyć wiecznie. A teraz, gdy ciążące na mnie lata liczę nie w dziesiątkach a w setkach, wiem, że zadowoliłbym się przeciętnej dlugości życiem czarodzieja. Ale nie dane mi było.

Zacisnął w pięści kontrakt Oaka, a ten spłonął i szczezł.
- Byłem księciem, bohaterem, obrońcą ojczyzny i wiary. Ja i moje chorągwie trzymaliśmy w karbach zastępy Turków, wielokrotnie przeważające nas liczebnie - powiedział - byłem bezlitosny i lasy złożone z nabitych na pal wrogów mówiły wyraźnie co się stanie z tymi którzy mnie atakują. Wszyscy byli zachwyceni, byłem wybawcą. A potem wygrałem i zaczął się mój upadek. Turkowie się wycofali, pogoniłem ich aż do Morza Martwego i dalej. Jednak kiedy wróciłem, okazało się, że wszyscy odwrócili się ode mnie. Moi bracia z Zakonu Smoka, klerykałowie, których wiary broniłem, możni, których ziemie ocaliłem. Uznali mnie za potwora i zbrodniarza. Postanowili mnie więc ukarać. Powiedzieli mojej żonie, że poległem w bitwie... - zagryzł zęby. - W rozpaczy rzuciła się do rzeki. Zdradzili mnie!! - ryknął, uderzając pięścią o ladę. Leciwe drewno poddało się i rozszczepiło na kawały, utrzymywane razem jedynie starym nalotem.

- Najlepiej byłoby, gdybym anulował kontrakty? - rzucił oschle. - Dla kogo? Dla mnie? Dla ciebie? Dla nich? Ha! Wszystko straciłem, wszyscy odwrócili się przeciwko mnie. Ale nigdy się nie poddałem. Znalazłem sposób. Nie obchodzi mnie czy musze na to poświęcić milion czy sto milionów dusz. Niech szczezną, chciwe, zdradzieckie świnie. Przywrócę ją do życia, a wtedy... - tak się rozgadał, że tchu mu zabrakło. Oblizał usta i przeczesał włosy. - Może nie wyglądam na swoje lata, ale wiek widać dał mi się we znaki. Zrobiłem się gadatliwy. Także, jak możesz sobie wyobrazić, nie, jakoś nie myślałem o emeryturze.

Lekko westchnęłam i mój uśmiech nabrał cech współczucia. Tego się nie spodziewałam.
Przeczekałam chwilę ciszy po skończeniu opowieści, wpatrując się w Władimira.
- Zrób to dla Niej. - powiedziałam i nadal utrzymywałam z nim napięty kontakt wzrokowy. Może to właśnie było światełko w tunelu. Kontynuowałam dopiero po chwili.
- I nadal zapominasz, że jestem sobą. Nawet nie mam możliwości komunikowania się ze swoimi poprzednikami. Jedynym łącznikiem między nami jest Replika, a sam chyba dobrze znasz jej charakter. - powiedziałam i zacisnęłam usta.
- Nie jestem tutaj, aby gonić nieśmiertelność. Prawdę mówiąc, Twój dar mnie już nie interesuje. Nie we względzie jego działania. Fakt, może i mam jakąś manię pod tytułem "Zbierz i uporządkuj je wszystkie", ale to inna strona. Gdyby interesowała mnie nieśmiertelność, już dawno skoczylibyśmy sobie do gardeł. - wzruszyłam ramionami, ale nie odważyłam się stracić czujności czy osłabić bariery.
- I gdybym mogła, może pomogłabym Ci w tropieniu zdrajców. Problem w tym, że oni już nie żyją. A to, co teraz robisz, to krzywdzenie zwykłych ludzi, którzy nie mają nic wspólnego z Tobą czy tym, co się wtedy wydarzyło. - znowu zapauzowałam. Zrobiłam głęboki wdech.
- Pomyśl o niej. Zrób to dla niej. Bo to, co teraz wyprawiasz, robisz jedynie dla siebie. Myślisz, że byłaby zadowolona milionami czy miliardami cierpiących dusz? Pomyśl, czy chciałaby tego, co robisz teraz? Kochała Cię ponad swoje życie, nie potrafiła bez Ciebie żyć. Poświęciła się. Czy Ty jesteś gotów zrobić dla niej to samo? - podeszłam do niego i patrzyłam mu prosto w oczy, tak, żeby nie mógł uciec od odpowiedzi.
- Jeśli rzeczywiście kochałeś ją ponad życie, to anulowałbyś kontrakty. - powiedziałam i zacisnęłam zęby. Wiedziałam, że to jedno zdanie może skrócić mnie o głowę. Jednak nadal miałam nadzieję, że do niego trafię. Albo będę w stanie się bronić.
- I znalazłbyś inny sposób, żeby być z nią. Taki, który ona też byłaby zadowolona. - dodałam szybko. Odsuwając się nieznacznie do tyłu.
- Ci ludzie niczemu Ci nie zawinili. Co zrobił Ci ten chłopiec? - poruszyłam głową do góry - Twój czas minął. To jest skutek uboczny. Nawet jakbyś się upierał. Powinieneś się z tym pogodzić. Dla niej. - powiedziałam i zmrużyłam oczy.

- Co ty o niej wiesz?! - uderzył jeszcze raz w ladę, aż posypały się drzazgi. - Co wiesz o mnie?! Co wiesz o tym czego ona by chciała? Myślisz, że woli być martwa? Lepiej jest żyć, niezależnie od ceny...!
Pochylił się w jej stronę, ale zaraz wyprostował.
- Może mówisz odrobinę prawdy. Tyle lat próbowałem. Ale nieważne ile dusz posiadam, nie mogę jej wskrzesić... nie, to nie może być prawda! - zaprzeczył sam sobie. - Nigdy nie uwierzę w to, że zmarli już nie wrócą! Kłamali, jestem tego pewien!
- Z drugiej strony, ona starała się być ze mną, kiedy myślała, że nie żyję, może więc... nie!
Cała ta sytuacja coraz mniej przypominała konwersację, a coraz bardziej jakiś stary, wewnętrzny dialog, który Władimir debatował sam ze sobą.

- Co z tego, że nic mi nie zawinili? Jak widać, nie są bez grzechu! A nawet gdybym je anulował, to co mam zrobić z cała resztą? Oddać tobie? Ha! Wiedziałem, zależy ci tylko na mojej mocy... - uniósł rekę jakby do ciosu, ale zaraz ją opuścił. - Ale czy mnie zależy? To taki ciężar. Czy gdybym ją wrócił do żywych, to czy mogłaby na mnie patrzeć? - spojrzał na własne dłonie. - Na mnie, na cień mojej własnej chwały. Starego, zmęczonego człowieka. Ona się pogodziła z moją śmiercią i szukała drogi do mnie, a ja... nie! - zawarczał.
- Naprawdę muszę się starzeć, prawie uległem twojej demagogii. Podstępna żmijo, zapłacisz mi za to...! - uniósł rękę, która rozjarzyła się niczym ostrze kopii, mające przebić jej serce. Sakwa po jego prawej potoczyła się sama z siebie i przez jej otwór coś wypadło. Vlad Tepes zamarł, anulował atak, schylił się podnosząc skrawek papieru. Rozwinął go. Pergamin zawierał malutkie malowidło, przedstawiające z wielkim kunsztem blond włosą piękność. Spleciony warkocz trzymała w rękach, uśmiechając się do malarza.
- Worek wie najlepiej... - powtórzył się, spoglądając na przewróconą sakwę. Łzy popłynęły mu z oczu. - Czemu cię tu dzisiaj zaprosiłem? - zadumał się. - Zawsze unikałem potęznych czarodziei. Nie chciałaś tu wejść. Mogłem cię z łatwością odprawić... - uśmiechnął się. - Może potrzebowałem by ktoś powiedział mi to co już sam wiedziałem? W każdym razie, pytałaś się wcześniej po co są dary. Czy istnieją po to by pożerać się nawzajem. Nic podobnego. Dary... dary stworzono by dawać ludzion szczęście - powiedział. Uniósł rękę i pstryknął palcami. - Anulowałem kontrakty, które zawarłem z wszystkimi wciąż żyjącymi ludźmi.
- A teraz muszę już iść - opadł bezwładnie na krzesło. Jego skóra zaczęła czerwienieć i odpadać niczym od jakiegoś wielkiego wewnętrznego żaru. - Ktoś na mnie czeka od bardzo dawna. Tobie radzę uciekać, nie jestem w stanie już utrzymywać dusz w... - zanim dokończył jego głowa opadła. Jego ubranie zatliło się od żaru, ciało odpadało od kości kawałeczkami.

Jednak uwagę Jasmine zwracały dwa wroki po obu jego stronach. Rozjarzyły się i zaczęły bulgotać, jakby coś w środku wrzało i gotowało się. Słyszała odległy wrzask. Czuła, że ma przed sobą dwie absurdalne bomby, niezliczoną ilość wściekłych dusz pragnących się wyładować w eksplozji. Czy zdołałaby odlecieć...?
*What are ya waiting fer ya fool! Run!*

"And let these people die.. like Numbers? I didn't want them death too..." wykrzyczałam niemal w przeciągu mikrosekund. Nawet nie miałam pojęcia, z czym mam do czynienia. Co ja głupia myślałam?
- En! Fast, you have to consume energy! Or help me throw them in the air! - wrzasnęłam. To była chyba jedyna racjonalna myśl w moim umyśle. Oprócz tej, że zaczęłam układać obronne magony w zabójczym tempie tak, aby pochłonęły część energii. Jak najwięcej. Niemal wylałam magię z siebie, aby stłumić wybuch do ziemi, do wewnątrz.

Chyba, że dostałam przeczącą informację od Ena, że nie będzie w stanie skonsumować energii. Wtedy zbieram całą swoją dostępną moc i za jej pomocą wyrzucam oba worki jak najwyżej potrafię w powietrze, przebijając dach, jeśli to konieczne, pchając je niewiarygodną siłą, żeby tylko znalazły się jak najdalej od miasteczka.

Sakwy zaczęły pęcznieć i puchnąć na potęgę, szwy i łaty zaczęły się rozłazić i odpadać. Jasmine zgromadziła wokół siebie cała dostępną sobie magię, szykując się do okiełznania siły eksplozji.
- ...uderstood, Mother...
- ...duck!...
- ...and I don't mean the bird...
Łowczyni w ostatniej chwili padła na kolana, gdy z jej jednej strony pojawił się wybuch, a z drugiej próżnia. Znajdując się pomiędzy dwiema siłami, została przygwożdżona do podłogi, czując jakby próbowano ją rozedrzeć. Zanim zrozumiała co się dzieje, wokół niej płynęły już dwa strumienie kotłującej się energii. Wywołany przez nie wiatr brzmiał niczym wrzaski potępionych. Wydawało jej się nawet, że widzi twarze uwięzione w wirze, ale nie była pewna, przygnieciona wszechobecnym chaosem.

Trudno oczekiwać od kogoś w jej wieku, by mogła ocenić siłę obserwowanego wybuchu. Kiedy jednak wspomniała wybuch ładunku głowic taktycznych, który zrównał z ziemią część Evermeet, to tamten się nie umywał do burzącej się wokół niej powodzi magii. Nie miał w sobie też tej ciemnej aury. Gdyby pozwolić workom eksplodować, z pewnością zniszczyłyby Denwheel i okolicę. Może i więcej. Jak daleko było stąd do bazy Alcii?

Zanim zdążyła się na dobre nad tym zastanowić, wszystko ucichło. Połamane krokwie w suficie chwiały się, gotowe runąć. Ściany były popękane tak jak podłoga, a rzeczy Władimira leżały wszędzie w strzępach. Jednak można powiedziec, że uszkodzenia były właściwie żadne. Podniosła się, czując jak opada z niej napięcie. Napierające na nią jeszcze przed chwilą siły wytężyły jej ciało, umysł i cień, pozostawiając lekko obolałą. Ale udało się. Prawda?
- ...Nova Vortex successful...
- ...foreign energy has been stored...
- ...are you ok, Mother?...
- ...you look pale...

- Co tu się stało do diabła? - krzyknął Oak, wbiegając do środka. - Jas! - Podbiegł do niej. - Nic ci nie jest? Co tu się stało? Gdzie jest tamten facet? Co do...?
Jasmine spojrzała na resztki krzesła sprzedawcy. Było pobrudzone popiołem, przykleiły się do niego strzępki ubrania. Ponad tysiącletnie, wymęczone ciało poddało się w końcu upływowi czasu.
*This shouldn't have happened* Powiedziała Replika, po raz pierwszy odkąd ją spotkała Jas, szczerze zaszokowana. *Yer words shouldn't have reached him. He shouldn't have regained his humanity. His Gift shouldn't have lent ya his hand. Ya shouldn't have been able to stop that kind of explosion...*.

- Even the darkest side have its light dots. - uśmiechnęłam się. Chyba pierwszy raz od dawna tak szczerze i tak radośnie. Od czasu spędzonego z rodzeństwem. O mało nie dostałam jakiegoś napadu.
- Rest in peace, my friend. I'll always remember you and your love. - powiedziałam, cały czas szczerząc. Podeszłam do połamanego krzesła i wykrzesałam z siebie jeszcze odrobinę magii. Musiało cokolwiek zostać. Jeśli nie, ściągnęłam odrobinę z zewnątrz i ustawiłam w powietrzu małego ognika.

Stałam tak chwilę i uśmiechałam się, słuchając słów Repliki i dwóch mężczyzn na zewnątrz. Potem odetchnęłąm i odwróciłam się do nich.
- I'm ok. Maybe my body isn't in best shape, but I'm alive. And people in the town. And Vlad finally found his love, place where he belongs. - drgnęłam w śmiechu - Thank you very much. You saved my life. Again. - powiedziałam i przełknęłam ślinę, po czym przylgnęłam do Oaka.
- Wszystko będzie dobrze. Nic mi nie jest. Muszę po prostu tylko trochę odpocząć. To wszystko. Władimir wreszcie znalazł miejsce, do którego należy. Szukał swojej ukochanej i przez to kupował dusze ludzi. Długa historia. - znowu drgnęłam - Nie uwierzyłbyś. Ja kiedyś też nie wierzyłam. Ale ostatnie dni... - pociągnęłam nosem i oderwałam się od Oaka.

Podeszłam do krzesła i palącego się ognika. Znowu się uśmiechnęłam.
- We need samples. Can you do it for me? And he deserves funeral, so we have to find urn and his remains.. - powiedziałam coraz ciężej, chociaż walczyłam. Jednak nie mogłam uciec od zmęczenia. Nie, chyba, że okupię je wyższą ceną. A tego nie chciałam.
- Maybe his Gift would like to live again. Vlad just lost his way.. - podniosłam jeden koniuszek ust jeszcze wyżej - He said that Gifts are supposed to bring Happiness.

A później wróciłam do Repliki.
"But it had happened, right? I have. I agree, it's a miracle. We are something special. I don't know what is your mission or task. A few months ago I was weak girl who want to hide herself. What's more, even yesterday I acted stupidly, asking for something wrong. I'm not this person anymore. Gift are given to bring people hapiness. And I am someone, who bear the most beautiful and important Gift - You. Gift, who conntects any other. The Guardian. It's responsibility. It's hard and dangerous. But I must. It's my destiny. Of course, it's not forged in the stone, but it's my path, I want to follow. You look quite... shocked. Something like this never happened in your life?"

Następnie poszukałam wzrokiem pewnego złotego przedmiotu. Ważnego przedmiotu. Musiał gdzieś tutaj być. Podeszłam do złotego łańcuszka i uniosłam go w dłoni. Ruszyłam w kierunku Oaka i zacisnęłam wisiorek w dłoni.
- Worek zawsze wie.. - uśmiechnęłam się - Nie wiem, co to jest, ale musi być dla Ciebie ważne. Myślę, że teraz, kiedy Władimir zrozumiał swój błąd, nie będzie miał za złe tego, że go zatrzymasz.